دروغ یا سیاست

اولین تغییر بزرگی که در خودم حس میکنم بعد از تاهل، اینه که یاد گرفتم که بعضی جاها باید دروغ گفت، نه نه، یاد نگرفتم، تمرین کردم که بتونم به گونه ای که طرف مقابل باور کنه دروغ بگم! چون قبلا هم تلاش کرده بودم، اما همیشه چشمام و لحنم لو میداد من رو، یعنی من اصلااا بلد نبودم دروغ بگم، اصلااااااا. و این گاهی بسیاااااار بده.

حالا این نوع دروغ که میگم چیه. از اینا که باید در مورد همسرت به پدر و مادرت بگی و نگی، مثل اونی که باید به همسرت در مورد پدر و مادرت بگی و نگی، مثلا به مامانت نگی که چون تو آش پیاز داغ ریخت خوشت نیومد! از اینا که به مادرشوهرت بگی از گردنبندی که برات خریده خیلی خوشت اومده، از اینا که تلاش کنی همسرت نفهمه پدرت چرا فلان کار رو انجام داد یا نداد، از اینا. یه جورایی سیاستی برای دلخور نکردن افراد. بخصوص وقتی متاهل میشی، خیلی باید بین همسر و خانواده ت کنترل داشته باشی. چون جایی خوندم که در مورد همسرتون به کسی چیزی نگید شما یادتون میره اونها همیشه یادشون می مونه.

متوجه شدم که تو دوران نامزدی خیلی ناشیانه عمل کردم و خیلی چیزها رو رک به همه میگفتم، از همسر به پدر و مادر، و از پدر و مادر یا خواهرم به همسر. اما چند وقتیه که به قضیه "باید" پی برده ام و دارم عمل میکنم.

اینکه بااااااید یه چیزایی رو پنهون کنی، اینکه باااااید یه وقتایی بدونی با کی باید درد و دل کنی، اینکه باااااااید یه حرفایی رو تا ابد تو دل خود خودت نگه داری، اینکه بااااااااید یه مسائلی رو بین خودت و همسرت حل کنی بدون اینکه کسی چیزی بفهمه.

اینکه یاد گرفتم چطور خودم رو کنترل کنم که خودم و احساساتم، ناراحتی ها و دلخوری هام، درونم رو برای کسی برملا نکنم و با سیاست و با نرمی، با ناز و با لبخند،با استدلال و با منطق، حرفی رو بزنم بدون بروز برخی مسائل پنهانی در پشت پرده.

خوشحال نیستم، ناراحتم که باید اینگونه میبود، و زندگی اینطوری در توازن میچرخه، خوشحال نیستم به هیچ وجه.

اما گفتم که، بااااااااااااااااید...