درس گرفتن

در پروسه اتمام رساله، و نوشتن و ارسال مقاله، به این فکر فرو رفتم که این پروسه یه درس بزرگ به من یاد داد، درسی که فوق العاده بوده.

قرار بوده تو رشته تخصصی م دانشم بره بالا، قبول، رفته، خوبم رفته، چون دقیقا سواد واقعی تو این مرحله فقط تو انجام پروژه و تحقیق و به قول معروف پژوهش به دست میاد. اما درسی که من یاد گرفتم به کل زندگی هم اطلاق میشه.

یاد گرفتم هر مانعی، هر مشکلی، هر بحرانی رد میشه، یعنی ردش میکنیم، به کمک خدا و تلاش و گذر زمان همه چی حل میشه، مانع یا مشکل لاینحل نداریم.

یاد گرفتم ناله نکنم، زود ناامید نشم، تحملم رو بالا برده ام، tolerance of ambiguity خود را شدیدا افزایش داده ام و فهمیده ام که هیچییییییی ارزش ناراحتی و غصه رو نداره!

در تمام مراحل به مانع برخورد کردم و اعصابم خرد شد، این موانع برای رشدم عالی بودن، چون الآن که به یه مانع دیگه برخورد کرده ام، اعصابم خرد نمیشه و حتی خیلی ریلکس میذارم زمان بگذره تا مغزم یه راه حل براش پیدا کنه یا از استاد راهنمام کمک بخوام!

نکته بعدی تو همین جمله آخره، من خیلییییی شدید در مقابل کمک، و فکر کمک گرفتن از افراد مقاومت میکردم! تا حدی که یه خرده هم به خودم افتخار میکردم که دیفالت مغزیم بر مستقلانه تموم کردن وظایف و کارهامه! اما بعد دیدم برای هرکاری نمیشه به خودم تکیه کنم، میشه، قابل انجامه اما زمان ندارم و نمیشه که انقدر طولش بدم. الآن هم تو قسمتهایی که گیر میکنم، بجای ناراحتی، کمک میطلبم خدا رو شکر کارهام هم پیش میرن، ممنون از همه کسایی که بهم کمک کردن و میکنن.

++یاد بگیریم نا امید نشیم، کم تحمل نباشیم، و مقاومت کنیم در مقابل همه موانع کاری و زندگی چرا که:

تمام کارها، حتی کارهای خیلی سخت و محال (در ذهن ما محال)، در برابر اراده آدمی سر تسلیم فرود میارن.

هدف

دوستی پرسید چطور هدف تعیین کنیم و دقیقا قبل ورود به سایت بلاگ اسکای من داشتم به این فک میکردم که چی شد چطور شد من وارد این مسیر شدم بعد یادم افتاد که دو سال آخر دوره کارشناسی برای من حیاتی بود.

سال سوم بودم که با فردی آشنا شدم که دانشجوی ارشد بود و برای دکترا تلاش میکرد، خیلی فعال بود و خستگی ناپذیر، منم تودوران تصمیم گیری بودم، یادمه تاثیر گذاشت روم که آینده م رو بهتر مجسم کنم و هدف بهتری برای خودم تعیین کنم.

کنکور ارشد بهمن ماه برگزار میشد، من از یه سال قبلش خیلی آروم آروم شروع به مطالعه کردم، چون خودم رو میشناسم آدم سریع بکوب بخونی نیستم، چندتا کتاب خوندم و تابستون هم عالی بود، این دوست هم دکترا شرکت کرده بود و قبول شد و سریع هم از پایان نامه ارشدش دفاع کرد که بتونه ثبت نام کنه و...این اتفاق در من انگیزه شدید ایجاد کرد که منم حتما قبول شم، البته یادمه از مهرماه اون سال تقریبا قطع ارتباط شدیم و یه سری اتفاقات افتاد که من ماههای آخر خیلی کم مطالعه کردم و فک کردم خب شاید سال بعد قبول شم، اما امتحانهای ترم هفتم دانشگاه که تموم شد 3 هفته باقی مونده تا کنکور من به خودم اومدم! دقیقا اونطوری که فک میکردم نتونم=یعنی بکوب و پیوسته و با گوشی خاموش! 3 هفته نشستم خوندم و مرور کردم و تست زدم و اینگونه شد که من ارشد قبول شدم! اون 3 هفته آخر خیلی تاثیر گذار بود+اینکه دروس مربوط به این شاخه ای که میخواستم رو طول دوره کارشناسی با عشق خونده بودم استادی که دوستش داشتم این دروس رو تدریس میکرد و من فعال بودم و......خلاصه! چقدر همه چی احساسی اتفاق افتاده تو زندگیم

یادم افتاد اون فرد باعث شد من از همون سال 3 و 4 تصمیم بگیرم این راه رو تا آخرش برم، یعنی تا دکترا. البته مامان و بابا مشوق بودن شدیییییییییییییییید! میگفتن باید دکتر شی. اما اون فرد تاثیر مستقیم داشت، حتی با وجود قطع ارتباط نسبی گاها زنگ میزد و حال و احوال و یادمه یه روزی که من از 5 ونیم صبح بیدار شده بودم و رفته بودم کلاس و حتی تایم ناهار هم تدریس تو آموزشگاه داشتم و بعد برگشته بودم و باز هم آموزشگاه کلاس تا شب و دیگه خستهههههه میخواستم بخوابم، این فرد زنگ زد و گفت داره رو مقاله کار میکنه و.......با اینکه حتی چراغ اتاقم رو خاموش کرده بودم بخوابم بیدار شدم ومطالعه کردم!!!!! چون هدفم والاتر از خستگی هام بود.

من جنگیدم، چون تصمیم داشتم موفق شم و خودم رو موفق میدیدم! بزرگترین و مهمترین کلید موفقیت تو جذب چیزهایی که میخوایم اینه که اون چه رو که میخوایم برای همین الآن متصور شیم، انگار که همین الآن داریمش و داریم ازش لذت میبریم، بُعد زمان مفهومی نداره،

ذهن: من الآن اون شغلی که میخوام رو دارم، با اون کسی هستم که میخوام، اون موقعیتی رو که دوست دارم دارم، اینجوری باید تصور کنید.

البتههه اول باید هم شناخت کافی از علایق و استعداد ها و توانایی ها مون داشته باشیم بعد مسیرمون رو تعیین کنیم.

خلاصه اینها رو برای خودم مرور کردم تا یادم باشه که چی شد و چگونه شد که اومدم تو این مسیر و هیچ بهونه ای هم برای تنبلی و رخوت ندارم و تا آخرش باید برم، و دست از خیال پردازی بر ندارم و همچنان تصور کنم هرآنچه را که میخواهم. نباید بذارم مسائل کوچیک روزمره از نظر روحی رو من تاثیر بذارن. به قول بزرگی:

"چه چیز باعث می شود برخی افراد گرچه ناراحت یا ترسیده اند، تمایل به کار و فعالیت از خود نشان بدهند؟چرا برخی افراد خاص قادرند موانعی عظیم از روی پیش خود بردارند؟آنها چطور میتوانند در برابر آنچه که دیگران شکست می نامند بارها و بارها تحمل آورند؟

آنها آینده ای برای خود دارند که به مبارزه اش می ارزد، آینده ای که قطعا بدان دست می یابند."

یعنی این نوشته فوق العاده تر از هر فوق العاده ایه.

خب دیگه بریم سراغ کار، امیدوارم همه موفق باشن. با توکل به خدای مهربون.

+نیمه شعبان هم مبارک خیلی زیاد.