سال نو

از چند وقت پیش تصمیم گرفتم از پرسیدن سوال چرا! یا چرا من؟ اجتناب کنم!

احساس میکنم پرسیدن این سوال باعث میشه به خودمون تلقین کنیم که اینجا یک قربانی هستیم و به خودمون اجازه بدیم منفعل بشیم و در واقع عکس العمل مناسب رو نشون ندیم و زانوی غم بغل کنیم و بگیم آخییییی! چقدر مظلومم من! و اینگونه از تلاش، از تغییر، و یا از حل کردن موضوع، یا تلاش برای حلش دست برمیداریم (لااقل برای یه مدتی).

سالی که گذشت سه ماه آخرش دوتا اتفاق نه چندان مثبت (در ظاهر قضیه) برای من افتاد و در وهله اول این چراها در مغزم جولان میدادن. چرا من! چرا بقیه نه! چرا باید این عذاب رو بکشم؟ چرا باید این زحمت سه برابر نصیب من بشه و و و .......

از اواسط اسفند شروع به کار کردم، با خودم گفتم اینجوری هیچی حل نمیشه، کسی هم نمیاد دلسوزی کنه! به قول معروف سوگواری بسه :)))

جدا الآن من تو مغزم هزاران غرغر دارم، البته علاوه بار هزاران "خدایا شکرت"، و میتونم به زمین و زمان هم فحش بدم! اما از یه طرف شاید تمام اینها دستاورد و نتیجه کارهایی بوده که خودم در سالهای اخیر انجام دادم و بالاخره اینجا خودی نشون دادن! و یا شاید یک امتحانه، و یا شاید یک صیقل دادن به روح و اعصاب و قدرت روحی و ذهنی من باشه که بتونم قوی تر بشم. هیچکس غیر از خود من مسئول این وقایع و غیر از خود من هیچکس راه حل این مسائل نیست.

تصمیم سال جدید من اینه که بجای غرغر، بجای فکر کردن، بجای خیال پردازی فقطططططط کار کنم و اجازه ندم "چرا؟" ها حتی به دریچه مغز و ذهنم نزدیک بشن.

احساس میکنم خیلی وقته میدونستم این کار درسته و این مسیر درسته اما قبلا با الآن فرق داشت، الآن یه موردی این وسط تغییر کرده، 

و اون مورد منم! من تغییر کرده ام و اجازه نمیدم مغزم اتوماتیک بره رو سیستم غرغر و چرا پنداری و مظلوم نمایی!

سال نوتون پر از تغییرات سازنده.