باز هم تغییر

شده که من حال نداشته ام، به دلایلی غمگین بوده ام یا کم حوصله بوده ام و به مدت چند روز به خودم اجازه داده ام که مثلا روی مقاله م کار نکنم. همیشه توجیه کرده ام که عب نداره همیشگی نیست که،چند روزه. اما حس میکنم تعدد این روزها زیاد شده.

اما اخیرا یه جمله رو به خودم یادآور کردم که زمان مجردی نوشته بودم و چسبونده بودم به در کمد که هی هی ببینمش:

چه چیز باعث میشود که برخی افراد گرچه ناراحت یا ترسیده اند، تمایل به کار و فعالیت از خود نشان بدهند؟ چرا برخی افراد خاص قادرند موانعی عظیم را از پیش روی خود بردارند؟آنها چطور میتوانند در برابر آنچه که دیگران شکست می نامند بارها و بارها تحمل آورند؟ "آنها آینده ای برای خود دارند که به مبارزه اش می ارزد، آینده ای که قطعا بدان دست می یابند"

و همین جرقه ای شد که دیگه هیچ بهانه ای دست خودم ندم برای تنبلی، برای کسالت و برای کار نکردن. تمرکز کردم روی شادی انتهای مسیر و رسیدن به هدف و اینگونه سختی های راه برام راحت شد. صبح بعد نماز خیلی دلم میخواست بخوابم، بخصوص که شب همسر یکم حالش بد شد و من بیدار شدم و گفت نمیتونه بخوابه و تپش قلب و لرز داشت، براش قرص آوردم و دست کشیدم رو صورتش تا بخوابه، صبحم کلاس داشت باید زود بیدار میشد، من اما کمی بدخواب شدم. اما بعد نماز بیدار موندم که کارهای مقاله م رو پیش ببرم. به دفاع و رهایی از این بار سنگین فکر میکنم و انرژی میگیرم و میخام از اون افراد خاص قوی باشم که موانع عظیم که نه، نه خدا رو شکر عظیم نیستن، موانع بسیار ریز رو از سر راهم بردارم و به خودم اجازه بی حوصلگی نخواهم داد انشاله.

بخصوص حالا که بخاطر مصاحبه خوب خوشحالم باید از فرصت استفاده کنم. نمیخوام ددلاین بذارم برای خودم، اما درستش اینه که مقاله رو تا عید تموم کرده باشم.انشاله.