گذشته

قدیما یه طوری بودم! خیلی از گذشته بدم میومد و اصلا نمیخواستم بهش فک کنم و با خودم میگفتم گذشته تموم شده و تمام شادی هایی رو که میشد ازش استفاده کرد کردیم و حال و آینده بهتره!

اما حس میکنم کم کم دارم عوض میشم! نه اینکه بگم گذشته از حال بهتره اما به خودم اجازه میدم در شادی های گذشته غرق بشم و بهشون اجازه میدم حال معمولی روزهای من رو خوب بکنن!

نشستم کلی از نوشته های قدیمم رو نوشتم! از اینکه بعضیاشون یادم نبود اصلااااا شوکه شدم! و اینکه مجرد که بودم فلسفی مینوشتم شوکه شدم

حالا میبینم که گذشته م یه نکته خیلیییییییی مثبت داشته که من یه ماه و نیمه که دارم تلاش میکنم به اون نکته برگردم:

اینکه من اون موقع حال و حوصله درس و مقاله و اینا داشتم که الآن اصلااا ندارم و فقط وقت تلف میکنم و این واقعااا خطرناکه!

هرروووووووز تصمیم میگیرم که آدم بشم و بشینم کار کنم اما هربار یه بهونه ای دارم! خیلیییی بده.

و در این نقطه دلم میخواد که اون قسمت از وجودم که تو گذشته جا مونده بیاد و برگرده پیشم که کار کنم...

++راستی چرا من رو هیچ مهمونی دعوت نمیکنن؟شما هم کم مهمونی میرید یا فقط منم که باهمه قطع ارتباطم؟!!!