باید های من

مگه میشه سر کسی از این هم شلوغ تر بشه؟! یعنی سر هر شخصی مگه چقدر جا داره؟ مگه هر سری چقدر ظرفیت داره؟؟

در کناار کلاسهای بیشماری که دارم و فشار عظمایی به نام پروپوزال! با همسری خونه دیدن، و اومدن خواهر اینا دیگه وقت سر خاروندن نمیذاره.

دیگه من هم به گروه همسری برای عجله در اینکه بریم خونه خودمون پیوستم، دیگه نمیتونم! جرو بحث ها بامامانم خسته م کرده. هرروووووووز یه بحثی هست و یه انتظاری. مامانم یا نمیخواد یا نمیتونه درک کنه که الویت اول زندگی من همسره! این تغییر رو هنوز درک نکرده! میبینه سرم شلوغه گاها از شدت فشار میخوام گریه کنم! بعد وقتی میگم میرم کتابخونه میگه پس خواهرت رو کی میبینی؟آخه به من چه که خواهرم بدترین مواقع رو برای اومدن انتخاب میکنه؟مگه نه اینکه دقیقا 1-2-3 آبان باهاش بودم؟خب!!!

انتظاراات بیجا حدی داره! بعد میگم خب 5 شنبه من 2 میرسم تا شب در خدمتم، یه جوری نگام میکنه!!!!!! بعد میگن عصبانی نشو مگه میشه؟!!!!!!!!

آهان! باید های من: هیییییچ غلط اضافی نکن! مثل بدبخت ها همش کار کن و برو کلاس و بخون و بنویس و یه دیقه هم برای خودت وقت نذار ها! مبادااا 2 دیقه استراحت کنی!

نباید: به هههههههیچ کس و هیچییییییی اهمیت نده! مهم نیست! هیچی مهم نیست! به کارات برس و برنامه ت رو تغییر نده! البته دیوار همسر مهربونم کوتاه ترین دیواره و من امروز با وجود کارهامون اومدم کتابخونه و حتی ناهار رو هم کنسل نکردم! خوب کردم!

این زندگی منه! دیگه دخالت و تصمیم گیری و انتظارات کافیه. میخواستم یکم زود برم خونه اما تا خود 6 میشینم کتابخونه.

+++الآن حرفی که به دوستم زدم یادم افتاد: من غمگین نمیشم! من دپرس نمیشم، من زانوی غم بغل نمیکنم! من یا شادم؛ یعنی اکثر مواقع اینطوره، من شاد و بیخیالم، غیر ازمواقعی که عصبانیم میکنن!

++بعضیا فک میکنن بریم دیار غریب از خانواده دور میشیم و چقدر بد و .....

اما من فک میکنم بهترین اتفاق برای من دور شدن از این قید و بند هاست و راحت میشم واقعا از تصورش لبخند میزنم.