تکرار زندگی های من
در اقیانوس زندگی، رها همچون ماهی کوچولوی شاد
تکرار زندگی های من
در اقیانوس زندگی، رها همچون ماهی کوچولوی شادزیادبود!
اینکه همه مون متمرکز بر کمبودهای زندگیمون هستیم اصلااا چیز عجیبی نیست! همه مون عادت کردیم تو مسائل مالی، شغلی، ظاهری، و تمااام مسائل دنیوی به کسایی که ازمون سرتر هستن نگاه کنیم و با حسرت خودمون رو با اونها مقایسه کنیم! مقایسه هم اگه سازنده باشه کاری ندارم! اگه تشویق شی بیشتر کار کنی، بیشتر تلاش کنی یا بیشتر درس بخونی و هدفمند بشی خوبه اما متاسفانه اکثر مقایسه ها حالت رکود و رخوت دارن...
گفتم یه دانشجو دارم که با همسرش امریکا زندگی میکنن؟و چند وقتیه اومده پیش باباش و باهاش مکالمه کار میکنم؟! گفتم که افسردگی داره؟حالا بماند تا حدودی حق داره! اما نه در این حد که قرص ضد افسردگی مصرف کنه و صبح خواب آلو پا شم برم دانشگاه و بعد نیم ساعت اس بده خواب مونده چون قرص خورده بوده! دروغ هم نمیگه ها!
بهم گفت وقتی با منه خیلییی انرژی مثبت میگیره و کاش میشد بیشتر باهام باشه ومنم یه تعارفی زدم که غیر از تایم های کلاس بخواد میتونیم دوستای خوبی باشیم...اما نه اون نه من وقت نداریم که!
چرا زیادبود های زندگیمون رو نمیبینیم؟بهش گفتم! گفتم به زندگیت تو امریکا و به شوهری که به قول خودت نذر کردی که بیاد پیشنهاد ازدواج بده فک کن! به این فک کن که هرچقدر عذاب کشیده باشی الآن تو مرحله ای هستی که مستقلی و امریکااا هستی!!!!
حالا یکی همین نصیحت ها رو باید به خود من بکنه ها! گاهی واقعا باید چشمامون رو بشوریم و اینقدر خودمون رو الکی ناراحت نکنیم...
++مامان نیست و از صبح بد کار نکردم، کار خونه هم که جای خود و بابا رو هم تنها نذاشتم! الآنم نشسته مستند میبینه وگرنه میخواستم فیلم بذارم باهم ببینیم!
نمیدونم چرا گاهی وقتی مطمئنم دارم کار اشتباهی میکنم باز ادامه میدم؟دقیقا چی از این حس قوی تره که بهش غلبه میکنه؟