شهر دیگه

همیشه دلم خواسته زندگی تو شهرها، و حتی اگه ممکن باشه کشور های دیگه رو تجربه کنم. گاهی سفر کافی نیست، باید لااقل یکی دو سالی باشی تا نکات مثبت و منفی جاهای مختلف رو بیابی.

همسری هم همراهه در این خواسته ،خوشبختانه. و یادمه اولین باری که با قبل عقد با مامان و بابا رفتیم خونه شون باباش گفت اگه خواستن برن شهر دیگه، مثلا تهران...

دیشب مهمون بودیم، یکی از رستوران های عالی شهر مهمون پسرخاله همسر. مشغول خوردن غذای بسیااار خوشمزه بودیم که همسری گفت: یعنی ما بریم شهر دیگه از این نعمتها محروم میشییییم؟ :))) اما من تنهایی رو اتفاق ناگواری نمیدونم! شاید چون تجربه ش نکرده ام! غربت!!

+همه چی رو جمع کردم تو اتاقم بسته بندی و اینا! حالا وقتی بیکارم بخوام هم نمیتونم کار مفیدی انجام بدم! فقط فیلم میبینم! وای بر من! کی قراره کارهام رو انجام بدم! متاسفانه آزمون استخدامی هم ثبت نام کردم باید بشینم بخونم فک کن! البته دروس عمومی برام سختتره! چون دروس تخصصی شغل انتخابی من در وزرات خارجه فقط یه امتحان تافل مانند دشوار میباشند! که بعید میدونم غیر از مرور لغات چیز سختی باشه. باید بخونم، پروپوزال رو بگو!! و وقتم به بطالت میگذره! و امروز میخواستم با همسری بریم بیرون، حالا که مامان اینا نیستن و منم بیکار و این هفته همسری کلاس نداشت، اما گفت فردا میریم! که فردا نمیتونیم بریم چون من باید برگردم کمک! اصلا درک نمیکنه این چیزا رو! واقعا اصلا دوران نامزدی نباید طولانی شه افتضاحه! چطور یکی از دوستام 4 سال نامزد بود؟!!!!!!

++تو یه چرخه گرفتارم، و جالبه تصمیماتی که تو این چرخه برای کارهام میگیرم همه توسط اتفاقاتی که دست من نیست از جمله اسباب کشی به باد فنا میرن! سرگردونم و در دوره قبل پ هستم که باعث شده از هرچیزی به شدتتت عصبانی بشم!