دوستان

از قدیم الایام یکی از تصویرای قشنگ توی ذهنم این بود که با همسرم و دوستان، "متاهلی" بریم بیرون!

و این اتفاق افتاد. با دوست همسر وهمسرشون رفتیم بیرون افطاری و بعدش پارک و میوه و اینا کلی خوش گذشت!

یادمه قبل ازدواج که برای صحبت با همسر میرفتیم بیرون یه بار رفتیم صبحونه و شبش من گفته بودم سوالات اساسی میپرسم! سوالم این بود که اگه با کسی صمیمی باشی و من با خانومش جور نباشم و بگم نمیخوام در ارتباط باشیم چیکار میکنی؟خیلیییی راحت گفت معلومه باهاش ارتباطم رو خیلی کم میکنم در حدی که ارتباط خانوادگی نباشه! و خیلی ساده شونه هاش رو بالا انداخت و گفت این مساله مهمی نیست که!

اون شب به این سوالم فکر کردم و خندیدم! که چقدر اذیت کردم همسر رو قبل از ازدواج و چه گیرهایی دادم! چون من اصلا آدمی نیستم که بگم با فلانی قطع ارتباط کن و باید خیلییییییییییییییییی طرف غیر قابل تحمل باشه برام که از همسرم همچین درخواستی کنم! خندیدم و خوشحال بودم که خیلی هم جور هستم با خانوم دوست همسر!

کلی از خاطرات دوره کارشناسی تعریف کردن و خندیدن و ما هم همراه شدیم.

+هر کسی یه عیبی داره اما عیب مشترک آقایون اینه که وقتی به آرامش میرسن مغزشون رو رها میکنن به مسائل مهمتر برسه و دیگه نیازی به ابراز محبت به خانومشون نمیبینن! در حالیکه درد مشترک خانوم ها اینه که شدیدا به محبت لفظی آقایون نیاز دارن.

++گاهی تعجب میکنم که غیر از این عیبی که آقایون دارن همسرم اصلا فردی نیست که ناراحتم کنه! یا من خیلی سازگارم و رفتارهای بدش به چشمم نمیاد یا واقعا اخلاق بدی نداره نمیدونم!

+++خونه جدیدمون رو خیلییییییی دوس دارم! به مزایاش که فکر میکنم لبخند میزنم. هنوز به همسری نگفتم که چقدر به خونه شون نزدیک شدیم و صبر میکنم غافلگیرش کنم!