من و انتظارات یا من و واقعیت؟

نمیدونم چرا چند وقتیه که با همسر دچار نارضایتی شدم. منی که همیشههه شاد بودم باهاش و میخندیدم الآن غیر از روزهایی که باهم هستیم یا خونه اونا یا خونه ما من ناراحتم! نمیدونم توقعاتم رفته بالا یا همسری توجهش به من کم شده.

چند روزی بود که دیگه شبها با خودخوری میخوابیدم، تو خواب هم همش با همسر درگیر بودم ... روش محبت کردنش عوض شده، بیشتر عملی میخواد نشون بده، با پول خرج کردن، با چایی ریختن، با بستنی خریدن و با به فکر من بودن. اما من روش قبلی رو بیشتر دوست داشتم! روش مستقیم گفتن و دستم رو بیشتر گرفتن و شبها گل و بوسه بیشتر فرستادن تو تلگرام رو!

خیلی با خودم کلنجار میرم اما واقعیت اینه که سوختگیری تعطیل میشه تو این روش عملی! نمیتونم خودم رو گول بزنم! سخته تو رفتارهاش دنبال حرفی و چیزی بگردم که به خودم بقبولونم داره بهم توجه میشه!

واقعیت اینه که الآن تو اوج نارضایتی هستم! و روشی که در پیش گرفتم اینه که تا همسر از این روش و از این غاری که به هر دلیل رفته توش بیاد بیرون، انقدر سرد بشم نسبت بهش که متوجه بشه چیزی کمه.

ماه رمضون هم هست و بیشتر مهمونیم و خدا رو شکر غیر از جمعه که فایناله هفته بعد کلاس نداریم و نمیرم خونه شون.

++اینو نوشتم بعدا یادم باشه هیچ وقت همه چیز گل و بلبل و به قول خارجی ها rainbows & unicorns نیست. همیشه بعضی چیزا خوبه و بعضی چیزا بد...